Lubuskie

Główna siedziba Muzeum Lubuskiego im. Jana Dekerta w Gorzowie Wielkopolskim mieści się w jednym z cenniejszych zabytków miasta, 120-letniej willi fabrykanta Gustava Schroedera, zbudowanej w latach 1903-1904.

Muzeum Miejskie w Nowej Soli położone jest u zbiegu ulicy Muzealnej i Gimnazjalnej. Muzeum obejmuje trzy budynki, ustawione w podkowę w stosunku do wewnętrznego dziedzińca. Gmach główny został stworzony przez Aleksandra Gruschwitza (właściciela nowosolskiej fabryki nici). Budynek ten był prezentem dla jego syna Alfreda. Powstanie tego gmachu szacuje się na rok 1883, a już w rok później powstały dodatkowe budynki. Pierwsze muzeum powstało w 1916 roku. Urządzone zostało w budynku znajdującym się przy ulicy Witosa. W 1947 roku otwarto dzisiejsze muzeum, a trzy lata później przeniesiono wszystkie pozostałe eksponaty do obecnej siedziby. Liczba tych eksponatów była już pomniejszona, większość została zniszczona podczas wojny. Dawniej muzeum zajmowało się wystawiennictwem typowo regionalnym i nie posiadało sprecyzowanych zbiorów rekwizytów. Obecnie placówka ta stała się ośrodkiem wielodziałowym.

Santok, obecnie uroczo położona miejscowość u zbiegu Warty i Noteci, był jednym z ważnych grodów piastowskich w momencie kształtowania się państwa polskiego. Gall Anonim w „Kronice polskiej” z XII wieku napisał, że Santok jako potężny, w pełni ukształtowany „ośrodek-brama” jest strażnicą i kluczem królestwa polskiego.

Pierwsze międzyrzeckie muzeum (wówczas wchodzącym w skład Niemiec) powstało w okresie międzywojennym. Idea utworzenia w mieście placówki muzealnej pojawiła się w 1922 roku. Początkowo wystawa ograniczona była do sali obrad rady miejskiej w ratuszu. Do 1935 roku w mieście mimo prób powołania stałego muzeum powiatowego (Kreismuseum) nie udało się utworzyć takiej placówki. Gromadzono natomiast zbiory, odbywały się także czasowe wystawy krajoznawcze. Obiekty zabytkowe, którymi opiekował się najpierw nauczyciel miejscowej szkoły średniej Oschinski, a później Paul Krüger były przechowywane od 1934 roku w domu Fundacji Knispel i dawnej siedziby Rosyjskiej Kampanii Sukienniczej. Dopiero w 1935 roku utworzono stałą placówkę muzealną (Meseritzer Heimatmuseum).

Zabytkowy biały Spichlerz z 1723 roku to trójkondygnacyjna budowla o konstrukcji ryglowej, z murowanym przyziemiem, wzniesiona na rzucie prostokąta o wymiarach 14 x 57 m. W swojej 300-letniej historii Spichlerz przez większość czasu służył jako magazyn zbożowy.

Muzeum Etnograficzne w Ochli to miejsce szczególne – położone na skraju lasu, przy leśnym źródlisku tworzy niesamowite teatrum dawnej wsi. Zebrano tu wiele niezwykle cennych zabytków kultury ludowej z regionu. Zobaczymy tu największy w kraju zbiór drewnianych chałup z Dolnych Łużyc. Unikatowa jest również XVIII wieczna wieża winiarska z Budachowa z ziemną piwniczką i dwoma winnicami. Odmiennym typem architektonicznym są zabudowania wielkopolskie.

Zabytkowy budynek młyński tzw. górny młyn jest unikatowym przykładem wiejskiego  budownictwa  technicznego zarówno na ternie Gminy Bogdaniec, jak i województwa lubuskiego – z uwagi na zachowanie nieomal kompletnego dwustuletniego wyposażania młyna wodnego.

Muzeum Regionalne w Świebodzinie powstało w 1971 r. dzięki staraniom Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Świebodzińskiej – organizatora placówki. Świebodzin ma również starsze tradycje muzealne, sięgające początku ubiegłego wieku, kiedy to w 1903 r., z inicjatywy lokalnego Towarzystwa Regionalnego, powstały tzw. "zbiory miejskie", przekształcone w latach 30. w wielodziałowe Muzeum Lokalne. Ta bogata i cenna ekspozycja uległa zniszczeniu, a zbiory w większości rozproszeniu w 1945 roku.

Placówka muzealna, która gromadzi, opracowuje naukowo i udostępnia zwiedzającym muzealia wojskowo-historyczne. Mieści się w zabytkowym, klasycystycznym założeniu parkowo-pałacowym.

"Kostrzyńskie Pompeje", Stare Miasto, Brama Berlińska i wreszcie Bastion Filip. Kostrzyn to niezwykłe miejsce z niezwykła historią. Doskonały cel dla szkolnych wycieczek.